Φεύγει σαν σήμερα το 1985 ο «Μπαγιαντέρας», ο «τυφλός ραψωδός» γεννημένος στο Περαία το 1904.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Γκόγκος, «το Μπαγιαντέρας» του έμεινε όταν το 1925 διασκεύασε μια οπερέτα τη Μπαγιαντέρα για μπουζούκι.
Τελείωσε το γυμνάσιο και πήρε πτυχίο ηλεκτροτεχνίτη, τον κέρδισε όμως η ελευθέρα πάλη. Από μικρός έπαιζε μαντολίνο και μετά βιολί και κιθάρα. Στη θητεία του στο ναυτικό και τιμωρημένος με φυλακή επειδή μοίραζε εκρηκτικά σε ψαράδες φίλους του, μαθαίνει μπουζούκι.
Αποκτά στενή σχέση με τα μέλη της θρυλικής τετράδας από την 10ετια του ‘30 και στα 1934 ηχογραφεί το πρώτο τραγούδι του, αφιερωμένο στη γυναίκα του Δήμητρα Αραμπατζόγλου που δούλευε σε καπνεργοστάσιο, με τίτλο «Καπνουλούδες». Σας παραθέτω μια κουβέντα που είχα με τον Γενίτσαρη που μου είχε πει πόσο σκληρός μάγκας ήταν ο Μπαγιαντέρας.
«Δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του και δεν είχε πολλές κουβέντες σε δύσκολες εποχές. Αρκεί να σου θυμίσω ότι ο Απόστολος Χατζηχρήστος έχασε την ακοή του από το ένα αυτί από χαστούκι που έφαγε από τον Βλάχο. (μαγαζάτορα πολύ σκληρό εκείνης της εποχής).
Ο Μήτσος ο Γκόγκος μπορούσε ένεκα και της πάλης που γνώριζε να τα βάλει με κάθε λογής κατακάθι.»
Το 1941 τυφλώθηκε από γλαύκωμα πάνω στο πάλκο ή από παλιό χτύπημα κατά άλλη εκδοχή. Πέρασε πολύ δύσκολα χρονιά και αναγκάστηκε να ζητιανεύει παίζοντας μπουζούκι σε ταβερνάκια για να ζήσει την οικογένεια του. Ο Χιώτης του συμπαραστάθηκε πάρα πολύ και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι παίζει στα περισσότερα τραγούδια του.
Τα περίπου 100 τραγούδια του, γραμμένα τα περισσότερα σε τρυφερό και κανταδόρο ύφος με πολλές επιτυχίες που τραγουδάμε και σήμερα. «Χατζηκυριάκειο» -«Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη» – «Ψαροπούλα» – «Νυχτερίδα» – «Άνοιξη» – «Μ’ έχεις μαγεμένο» – «Αλάνι με φωνάζουνε» – «Το πέρασμα σόλο» και πολλά ακόμα. Πέθανε στον Ευαγγελισμό από εγκεφαλικό και λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος.
Έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του στο Περιστέρι στην οδό Άλκιμου 77.

…γράφει ο Μέγας γνώστης του ρεμπέτικου και του παλιού λαϊκού, Γιώργος Ντάλλης.